Eridanus

Eridanus (rivier Eridanos, afkorting Eri) is een uitgebreid sterrenbeeld aan de zuidelijke hemel tussen rechte klimming 1^u22^m en 5^u09^m en declinatie 0° en −58°. Alleen de noordelijke helft van het sterrenbeeld is vanaf de breedte van de Benelux te zien.

Sterren

in volgorde van afnemende helderheid

Achernar (α, alpha Eridani)
Cursa (β, beta Eridani)
Zaurak (γ, gamma Eridani)
Acamar (θ, theta Eridani)
Rana (δ, delta Eridani)
Epsilon Eridani (ε) ligt op 10,5 lichtjaar en heeft minstens één planeet
Theemim (υ, upsilon Eridani)
Sceptrum (53 Eridani)
Azha (η, eta Eridani)
Beid (ο, omicron Eridani)
Angetenar (τ, tau Eridani)
Zibal (ζ, zeta Eridani)

Wat is er verder te zien?

In dit sterrenbeeld vindt men het balkspiraalstelsel NGC 1337. Aan de beide zijden van de balk ontspringen de spiraalarmen.

NGC 1337 – Carnegie-Irvine Galaxy Survey

Het dwerg sterrenstelsel NGC 1427A

NGC 1427A door de Hubble ruimte telescoop

Nevel NGC 1909 heksenkopnevel

De ster Epsilon Eridani ligt op 10,5 lichtjaar van de aarde en staat in de belangstelling omdat er minstens één planeet aanwezig is; mogelijk meer, waaronder een aardachtige.

Artist’s concept van Epsilon Eridani. Nasa, ESA, en G. Bacon (STScl)

De Eridanus Superholte (void)
In augustus 2007 is door Lawrence Rudnick en zijn collega’s van de universiteit van Minnesota in het sterrenbeeld Eridanus een reusachtige holte (void in het Engels) ontdekt met een diameter van één miljard lichtjaar (ca. 1/30 deel van het gehele waarneembare heelal). De holte is een nagenoeg leeg gebied zonder sterrenstelsels. Het werd ontdekt als een koude vlek in de kaart van de microgolfachtergrondstraling die werd gemaakt door de WMAP satelliet. Hoewel superholten heel normaal zijn, zijn ze nog nooit zo groot waargenomen. Indien het bestaan van deze holte wordt bevestigd, dan gooit het een bommetje onder de bestaande modellen van het ontstaan en de evolutie van het heelal: die kunnen superholten van dit formaat namelijk niet verklaren.